Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή με θέμα «Αστικό Πράσινο: στρατηγική επιλογή για την βιωσιμότητα των πόλεων» συνέπεσε με τις μαύρες σχετικές σκέψεις των Κομοτηναίων δημοτών. Ζώντας σε μία πόλη στο μέσον του κάμπου και η οποία διαρέεται από ποτάμι, υπογειωμένο έστω, θα περίμενε κάποιος μια τουλάχιστον αξιοσημείωτη παρουσία του πρασίνου στο αστικό περιβάλλον. Κάποια πάρκα, δέντρα, θάμνους κτλ που θα αναβάθμιζαν αισθητικά και ενεργειακά την Κομοτηνή και που θα βελτίωναν το αφόρητα θερμό μικροκλίμα της πόλης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αντί αυτού τι βλέπουμε; Η προ 12ετίας προσπάθεια για δημιουργία πάρκου στο Καρυδόρρεμα πήγε άπατη (μαζί με τα λεφτά μας), ο κεντρικός δημοτικός κήπος λίγο αργότερα χρυσοπληρώθηκε για να …σακατευτεί, η δε πιο πρόσφατη «δενδροφύτευση» στον ποδηλατόδρομο ήταν μια τραγωδία (εκτός κι αν ο δήμος, προτιμώντας την πανίδα από τη χλωρίδα, έκανε αυτές τις τρύπες με το χώμα κάθε λίγα μέτρα ως …τουαλέτες για τα αδέσποτα). Την ίδια στιγμή εκτάσεις δίπλα ή και μέσα στον αστικό ιστό, άλλες χαρακτηρισμένες ως χώροι πρασίνου (έναντι 5ουΔημοτικού, παραπλεύρως 2ου Λυκείου…) κι άλλες όχι, μένουν αφρόντιστες στο έλεος του χρόνου και των σκουπιδιών. Σε μια κανονική χώρα θα αναζητούσαμε επίσης πρωτοβουλίες και για «πράσινες ταράτσες», όπως τις είδαμε από δεκαετίες στη δυτική Ευρώπη και όπως νομοθετήθηκαν ήδη το 2012 στην Ελλάδα. Όταν όμως δεν γίνονται τα απλά και στοιχειώδη, ας μην χάνουμε τα λόγια μας για φυτεμένα δώματα. Τουλάχιστον ας φροντίσουν οι αρμόδιοι να πρασινίσει λίγο η Κομοτηνή, δεν απαιτεί και τόσο κόπο, διάολε!
Υποβολή απάντησης