του Ν.Δαπέργολα
Καθώς βρισκόμαστε πια ελάχιστες μέρες πριν από την κρισιμότερη εκλογική διαδικασία των τελευταίων έξι τουλάχιστον δεκαετιών, είναι φανερό πως είναι πλέον καιρός μόνο για αποφάσεις και όχι για πολλά λόγια. Τι άλλο δηλαδή να προσθέσει πια κανείς για τους δύο μεγάλους κομματικούς απόπατους που συστηματικά επί 40 χρόνια λεηλάτησαν και διέλυσαν αυτή τη χώρα, λες και επρόκειτο για ιδιωτικό τους τσιφλίκι; Τι άλλο να προσθέσει κανείς για τη φαιοπράσινη λοιμική, που με ψευδώνυμα σοσιαλιζέ προσωπεία, έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα της αρπαχτής, της ασυδοσίας και του ξεχαρβαλώματος των πάντων και βούλιαξε τον τόπο στην πιο δύσοσμη και αποτρόπαιη πνευματική και ηθική κρίση της ιστορίας του; Τι να προσθέσει όμως κανείς και για τον γαλάζιο συρφετό των λωποδυτών, των γελοίων και των ανύπαρκτων, που αναδείχθηκε (όσες φορές κλήθηκε να κυβερνήσει – ή να…κουκουλώσει) σε ιδανικό συνοδοιπόρο στο έργο της δήωσης και της καταβαράθρωσης; Τι να πει τέλος κανείς για 
όλους αυτούς τους εκπροσώπους του – υπερφίαλα αυτοφερόμενου ως – πολιτικού κόσμου, θλιβερούς τζουτζέδες στην πραγματικότητα και ασήμαντους υπαλληλίσκους σε ξένα αφεντικά, οι οποίοι έως αυτή τη στιγμή διεκπεραιώνουν πειθήνια και απαρέγκλιτα την εντεταλμένη υπηρεσία τους; Τόσον καιρό όλα αυτά τα έχουμε γράψει και ξαναγράψει εκατοντάδες φορές, με άπειρες πραγματικά λεπτομέρειες…
Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, τι να πει κανείς για τα δύο πουλέν του δικομματικού μας βόρβορου; Ο πρώτος θα μείνει στην Ιστορία ως μία από τις δευτεροτριτοκλασάτες μεν, χαρακτηριστικότερες δε φυσιογνωμίες της κατοχικής κυβέρνησης που παρέδωσε την εθνική κυριαρχία της χώρας και υπέγραψε την εκποίησή της, ιδιότητα που μάλλον θα επισκιάσει τελείως το (σύνηθες άλλωστε μεταπολιτευτικά, ως φαινόμενο) γεγονός ότι υπήρξε κατεξοχήν ορισμός του πολιτικού τίποτε, ένα μηδέν εις το…πηλίκιο (του αρχικρετίνου έως χτες αρχηγού του), που όταν περιεβλήθη με εξουσία μετατράπηκε (πολύ φυσιολογικά – όταν μιλάμε απλώς για…«ένα πουκάμισο αδειανό») σε φασίζουσας νοοτροπίας και συμπεριφοράς ανθυποκαισαρίσκο.
Όσο για τον δεύτερο, θα μείνει κι αυτός στις υποσημειώσεις της Ιστορίας ως μία θλιβερή προσκυνημένη μετριότητα, με την παροιμιώδη – μικροπολιτικάντικης («και την πίτα και τον σκύλο») κοπής – πολιτική του ατολμία (ποτέ μα ΠΟΤΕ, όποτε κλήθηκε να το πράξει, δεν πήρε ανοιχτά θέση σε σημαντικά θέματα, μήπως και…εκτεθεί και πληρώσει το πολιτικό κόστος – όπως θυμίζουμε ότι απέφυγε φυσικά να πάρει θέση και στο θέμα της εκλογής προέδρου της ΝΔ πρόπερσι). Για να μην αναφερθούμε ασφαλώς και στα τωρινά περιττώματα του προεκλογικού του 
προγράμματος: από τη νέα του νευρωτική εμμονή για μετατροπή της Θράκης σε εργασιακό Μπαγκλαντές Τουρκογερμανών μεγαλονταβατζήδων…ω παρντόν, σε Ειδική Οικονομική Ζώνη με ξένους επενδυτές εννοούσα (χωρίς ασφαλώς να έχει ουδόλως ατονήσει και η άλλη εμμονή του, ήτοι εκείνη η απερινόητη κωμωδία με τον ελληνοβουλγαρικό οδικό άξονα), έως τις απίστευτες γελοιότητες για περαιτέρω αύξηση του φοιτητικού πληθυσμού στο ΔΠΘ. Λες και δεν μας φτάνανε δηλαδή όλες αυτές οι άθλιες παράγκες (με πάμπολλες κοπριές – ή καρτούν – να παριστάνουν τους πανεπιστημιακούς), παράγκες που συχνά δεν είναι παρά εκκολαπτήρια λαμογιάς, απαιδευσίας και φυσικά ανεργίας)…
Ε, ως εδώ και μη παρέκει λοιπόν! Τους ανεχτήκαμε τόσα χρόνια (όχι βεβαίως αδιαμαρτύρητα), αλλά πλέον ο κόμπος έχει φτάσει προ πολλού στο χτένι. Έχει πάψει άλλωστε προ πολλού να είναι πια και θέμα πολιτικής διαφωνίας ή διαμαρτυρίας ή και οργής απέναντι σε φαινόμενα κλεπτοκρατίας, ατιμωρησίας, διαφθοράς, αμοραλισμού ή ραγιαδισμού. Πλέον είναι ξεκάθαρα ζήτημα ζωής και θανάτου. Για την πατρίδα, για εμάς, για τις επόμενες γενιές, ακόμη και για τα κόκαλα των παππούδων μας! Για τα πάντα που σχετίζονται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Σε σχέση λοιπόν με όλους τους ανύπαρκτους, τους τραπεζοτσολιάδες, τους κιοτήδες, τους προσκυνημένους, τους ολίγιστους, τους κωλοτούμπες, αλλά και με άπαντα τα συμπαρομαρτούντα εξαπτέρυγα και δορυφορούντα γιουσουφάκια τους (και εδώ εννοούμε ξεκάθαρα κάτι κομματικά…γενόσημα σαν της Μητσοτάκαινας, των Κουβέληδων ή των Καρατζαφέρηδων), εμείς λέμε αναφανδόν ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να τους στείλουμε στις 6 του Μάη, οριστικά και αμετάκλητα, εκεί που πραγματικά τους αξίζει: ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ! Ας τους μαυρίσουμε ανελέητα, συνεπώς! Πάψτε να παραμυθιάζεστε άλλο από τις φληναφηματικές κενολογίες τους, πάψτε να σκιάζεστε κι από τις ψευτιές και τους εκβιασμούς τους και στείλτε τους, πολύ απλά, στα αζήτητα. Το αν θα έρθει κάποτε και η ευλογημένη ώρα των ειδικών (ή και των λαϊκών) δικαστηρίων, αυτό θα το δείξει το μέλλον. Προς το παρόν, δείξτε με την ψήφο σας ότι ο μόνος εκλογικός προορισμός που μπορεί να υπάρξει πλέον για όλο ετούτο το τσούρμο είναι η χωματερή. Αυτό είναι επομένως τούτη την ώρα το βασικό και πλέον περιεκτικό σύνθημα που μπορούμε να ξεστομίσουμε: ΟΥΣΤ! Μπας κι αρχίσει μια ανάταξη κάποια στιγμή επιτέλους…
Εφημ. “Αντιφωνητής”, 1-5-2012
Υποβολή απάντησης