Τό θέμα τῶν χρυσωρυχείων βρέθηκε γιά μιάν ἀκόμη φορά στήν θρακική ἐπικαιρότητα καί ἐχθές συζητήθηκε στό δημοτικό συμβούλιο Κομοτηνῆς. Καθώς ἡ ἑταιρεία κέρδισε τήν ὑπόθεση στό ΣτΕ, προσφεύγοντας κατά τῆς πρό δεκαετίας ἀρνητικῆς ἀπόφασης τῆς Ἀποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, κληθήκαμε πάλι νά ἐκφράσουμε τήν θέση μας ἐπί τοῦ ζητήματος.
Τό θέμα ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ μία ἀφορᾶ συγκεκριμένα τήν ἐξορυκτική καί μεταλλευτική διαδικασία καί ἡ ἄλλη σχετίζεται μέ τήν τραγική ἀπουσία θεσμικοῦ ρόλου γιά τήν κοινωνία στήν λεγόμενη ἑλληνική δημοκρατία. Ὅσον ἀφορᾶ τό πρῶτο, ὅλες οἱ δημοτικές παρατάξεις ὀμονόησαν άρνούμενες τήν ἐπένδυση, ἀφοῦ σχεδόν δέν ὑπάρχει ἐπιχείρημα δημοσίου ὀφέλους πού νά τήν στηρίζει. Κάθε λόγος ὑπέρ της περιορίζεται στήν μείωση τῆς ἀνεργίας, κάτι πού μέ τήν πάροδο τῶν (πέτρινων) χρόνων οἱ Καναδοί ἤλπιζαν πώς θά μετράει περισσότερο. Αὐτό ἀκόμα δέν συνέβη ἀλλά δέν σωνόμαστε. Δυστυχῶς βρισκόμαστε στό 2022 κι ἀκόμα ἰσχύει ὁ ἴδιος ἀποικιακός Μεταλλευτικός Κώδικας πού ὅλοι καταδίκαζαν ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ΄90, παρότι ἄλλαξαν ἔκτοτε τόσες κυβερνήσεις. Κρυπτόμενη λοιπόν ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη πίσω ἀπό τή «νομιμότητα», ἔτσι ὅπως τήν ὁρίζει αὐτή καί οἱ προκάτοχοί της, μᾶς καλεῖ νά παίξουμε ἕνα παιχνίδι μέ σημαδεμένη τράπουλα. Κι ἄν κάνουμε πώς ἀναποδογυρίζουμε τό τραπέζι, μᾶς περιμένουν ἄλλα μέσα, κατασταλτικά.
Κι ἐδῶ περνᾶμε στό εὐρύτερο πρόβλημα, ὅπου ὁ πολίτης μπορεῖ μονάχα νά ἐπιδοκιμάζει τίς ἄνωθεν ἐπιλογές, σέ ΟΛΑ τά σοβαρά ζητήματα, ἀφοῦ θεσμικός ρόλος τῆς κοινωνίας πουθενά δέν προβλέπεται. Δεκάδες ὁμόφωνα ψηφίσματα ἀπό τό σύνολο τῶν φορέων τῆς Θράκης πετάχτηκαν στά σκουπίδια τοῦ ὑπουργείου, καθώς ἐκ τοῦ νόμου εἶχαν εἴτε γνωμοδοτικό χαρακτήρα εἴτε συμβολική – δηλαδή μηδενική – ἀξία. Τά ἔχουμε ζήσει την τελευταία εἰκοσαετία κατ΄ έπανάληψη: ὅπως 3.000.000 ὑπογραφές εἶχαν ἀγνοηθεῖ ἀπό τόν ἀρχιερέα τῆς διαπλοκῆς, ὅπως τό 62% τοῦ δημοψηφικοῦ ΟΧΙ ἔγινε αὐτομάτως ΝΑΙ, ὅπως λοιδωρήθηκαν τά ἑκατομμύρια πολιτῶν στά συλλαλητήρια γιά τή Μακεδονία, ὅπως συκοφαντοῦνται οἱ ἀκρίτες πού ἀντιδροῦν στή δημιουργία λαθροδομῶν στόν Ἕβρο καί στά νησιά… Ἀπό τή μιά δηλαδή ὅλοι ἐμεῖς, πρακτικά χωρίς δυνατότητα ἐλέγχου ἤ ἀπόφασης στόν τόπο μας (οὔτε καί στό ἴδιο τό σῶμα μας, ὅπως βλέπουμε ἀπό πρόπερσι!) κι ἀπό τήν ἄλλη τό κοτζαμπάσικο σύστημα τῆς παρακμιακῆς Ἀθήνας, ὅλο καί ἰσχυρότερο, ὅλο καί προκλητικότερο.
Ἄν αὐτό τό πολίτευμα εἶναι δημοκρατικό, τότε καί ἡ λίμνη τελμάτων τοῦ χρυσωρυχείου εἶναι βιότοπος.
Υποβολή απάντησης