Τρεις μύθοι για την απελευθέρωση της Κομοτηνής

Με την ευκαιρία των « Ελευθερίων» της πόλης μας και μέσα στον θόρυβο των ποικίλων εκδηλώσεων, ως Παράταξη Πολιτών «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ» διαπιστώνουμε ότι χρειάζεται προσπάθεια να διασωθεί στον νου μας η αφορμή των εορτασμών αυτών. Κι επειδή είναι πολύ της μόδας σήμερα να παριστάνει κάποιος τον «αιρετικό» που δήθεν «ανατρέπει κατεστημένες απόψεις», κυκλοφορούν διάφοροι μύθοι στο περιθώριο της επίσημης αφήγησης για τα γεγονότα του 1920. Καλό είναι λοιπόν να επισημάνουμε 3 μύθους που αφορούν την αποκατάσταση της εθνικής μας ελευθερίας και οι οποίοι επιδιώκουν να παραπλανήσουν τον μέσο Κομοτηναίο.

• «Αυτό που συνέβη ήταν η ενσωμάτωση της Θράκης κι όχι κάποια απελευθέρωσή της». Κάπως έτσι επιδιώκουν ορισμένοι να παρουσιάσουν την ένταξη της Θράκης στον εθνικό κορμό όχι ως αποτέλεσμα της ελληνικής κατίσχυσης αλλά ως μηχανορραφία, ως δώρο των Μεγάλων Δυνάμεων,, ως τυχαίο γεγονός, κάτι εν πάση περιπτώσει για το οποίο δεν μπορείς να νιώθεις περήφανος. Αποκρύπτουν έτσι το γεγονός ότι η Ελλάδα καθ’ όλη την δεύτερη δεκαετία του 20^ου αιώνα σε κάθε πόλεμο που μετείχε ήταν στην πλευρά των νικητών, σε αντίθεση με την Βουλγαρία (και την Τουρκία) που συντάχθηκε με τις Κεντρικές Δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορεί να μην δόθηκε κάποια μάχη …έξω από την Κομοτηνή, όμως οι εξελίξεις ακριβώς στα πολεμικά μέτωπα έφεραν τα γαλλικά στρατεύματα στην πόλη ως μεταβατική κατάσταση και οδήγησαν τελικά στην απελευθέρωση της Θράκης.
• «Ελευθερωθήκαμε από τους Βουλγάρους κι όχι από τους Οθωμανούς». Αυτή η σοφιστεία προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των σύνοικων στοιχείων χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι τα χρόνια 1913-1919 είχαμε (την πρώτη) βουλγαρική Κατοχή στα μέρη μας, λόγω της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Κι αυτή η περίοδος ήταν πράγματι πολύ βάναυση και οδυνηρή για τον ελληνισμό, όμως δεν μπορεί να γίνει καμμία σύγκριση με τα προηγούμενα …550 χρόνια! Αν οι Βούλγαροι κατάφεραν να βλάψουν τόσο τον ελληνικό πληθυσμό σε μιαν εξαετία, τι να πει κανείς για τους πεντέμισι αιώνες που η κάποτε βυζαντινή πόλη στέναζε κάτω από το βάρβαρο ποδάρι της τουρκοκρατίας; Το ότι επιβίωσαν ολόκληρες ελληνικές κοινότητες από τον ζόφο και την κτηνωδία των Οθωμανών στον περίγυρο της πρωτεύουσάς τους είναι ένα αληθινό θαύμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
• «Η Κομοτηνή της εποχής εκείνης ήταν κατά βάσιν μια τουρκική πόλη». Πράγματι, οι απογραφές του πληθυσμού, κυρίως μετά τα μέσα του 19^ου αιώνα (το 1867 ιδρύθηκε το σαντζάκι της Γκιουμουλτζίνας), έδειχναν μια μεγάλη πλειοψηφία του μουσουλμανικού στοιχείου, κάποτε και στο 80%. Όμως αυτό αφενός οφειλόταν στην πρόσφατη εγκατάσταση πληθυσμών που εγκατέλειπαν τις χώρες που χάνανε οι Οθωμανοί (Βοσνία, Βουλγαρία…) κι αφετέρου δεν σημαίνει τίποτε απολύτως στον μακρύ ιστορικό ορίζοντα της πόλης μας. Με τον αντίστοιχο ακριβώς τρόπο συνέρρευσαν αργότερα οι δικοί μας πρόσφυγες από την Ανατολική και Βόρεια Θράκη, άλλοι Έλληνες από την κάτω Ελλάδα, Πόντιοι παλαιότεροι και νεοπρόσφυγες από τα μαυροθαλασσίτικα παράλια, ξαναδίνοντας στην πόλη το ελληνικό χρώμα που είχε ήδη από τα χρόνια των βυζαντινών της καταβολών.