Επιστολή στον υπουργό κ. Αποστόλου

Αξιότιμε κ. υπουργέ,

Απευθυνόμαστε σε σας ως καθ’ ύλην αρμόδιο για ένα θέμα μείζον, που ταλαιπωρεί -ως μη όφειλε- τους πολίτες όλης της χώρας μας, εκτός ίσως της πρωτεύουσας. Πρόκειται για το θέμα των αδέσποτων σκύλων, που από μια περίεργη άποψη περί ζωοφιλίας έχει εκτραπεί σε τύραννο των κατοίκων στην περιφέρεια της Ελλάδας. Έχουμε ως χώρα υιοθετήσει από  χρόνια – και κυρίως από το 2012 – μιαν αντιφατική και εξωπραγματική νομοθεσία που ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ στους ανθρώπους την συγκατοίκηση με απεριόριστο πλήθος αδέσποτων σκύλων και με όσα σημαίνει για την δημόσια υγιεινή, καθαριότητα και ευταξία η μαζική παρουσία των ζώων αυτών μέσα στον αστικό ιστό. Τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών παραβιάζονται καθημερινά με τρόπο αδιανόητο, με περιορισμό των κινήσεών τους, με τον μόνιμο φόβο και με σοβαρούς τραυματισμούς, όλα αυτά τεκμηριωμένα με τα στοιχεία των νοσοκομείων και με την βιωμένη καθημερινότητα όλων μας. Μπορεί να μην είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας αλλά είναι από κείνα που μπορούν να λυθούν. Γιατί πρέπει να υφιστάμεθα πέρα από όλα τα άλλα μας προβλήματα και αυτήν την τριτοκοσμική κατάσταση; Είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ανάγκη να πράξετε κάτι ως Υπουργείο, η μετάθεση των ευθυνών στους δήμους (που πάνε κατηγορούμενοι στα δικαστήρια) δεν είναι λύση.

Πριν έναν χρόνο μέσω των τριών βουλευτών Ροδόπης (Μουσταφά Μουσταφά, Αϊχάν Καραγιουσούφ, Ιλχάν Αχμέτ) διαβιβάσαμε στη Βουλή των Ελλήνων το ομόφωνο αίτημα του Δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής για αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Παρότι πολλοί δήμαρχοι έχουν εκφράσει το ίδιο αίτημα στην ΚΕΔΕ, η τελευταία δεν έχει ακόμα (!) προτάσεις για τη λύση του προβλήματος. Κι όμως, δεν καλούμαστε να ανακαλύψουμε την Αμερική, όλος ο δυτικός κόσμος έχει τελειώσει με το θέμα αυτό. Απευθυνόμαστε λοιπόν σε σας, μη έχοντας άλλον τρόπο να κινητοποιήσουμε την πολιτεία. Δίπλα στην κοινή λογική και την διεθνή εμπειρία, προσφέρουμε και την δική μας γνώμη συνημμένη, όπως και όποιαν βοήθεια τυχόν χρειαστεί.

Ευελπιστώντας για μια θετική ανταπόκριση,

Κώστας Καραΐσκος, δημοτικός Σύμβουλος Κομοτηνής, επικεφαλής της Παράταξης ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Tο συνημμένο κείμενο:

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ  ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Προλογικά

Το σύνολο της νομοθεσίας σε κάθε πολιτισμένη χώρα του σύγχρονου κόσμου αφορά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τον άνθρωπο –  πολίτη ενός κράτους, τα δικαιώματά του και την προστασία τους. Όπως και το Σύνταγμά μας αφετηριακά αναγράφει, «Ο θεμελιώδης νόμος της χώρας μας (…) κατοχυρώνει έναν εκτεταμένο και σύγχρονο κατάλογο ατομικών δικαιωμάτων, με ταυτόχρονη αναγωγή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου σε πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας…» Έτσι λοιπόν και στο ζήτημα των αδέσποτων (και μη) ζώων αυτό που προέχει είναι η διασφάλιση των ανθρώπων που κατοικούν μια πόλη και η ευταξία – υγιεινή – καθαριότητα του περιβάλλοντός τους. Η ευζωία/ευημερία των ζώων συντροφιάς είναι σαφώς ένας ευκταίος στόχος, που όμως έπεται σε σημασία και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βαρύνει περισσότερο από τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σήμερα δεν υφίσταται ευρωπαϊκός νόμος –  πλαίσιο για την καλή διαβίωση των ζώων αλλά ακόμη κι αν υπάρξει θα αφήνει περιθώρια διαφοροποιημένων πολιτικών, αφού οι πραγματικότητες στις ευρωπαϊκές χώρες αποκλίνουν σημαντικά. Μόλις στις 13/5/2016 στο Παρίσι ανακοινώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό για την Υγεία των Ζώων (www.oie.int) εκστρατεία για το θέμα των αδέσποτων και του περιορισμού του αριθμού τους ειδικά στις βαλκανικές χώρες όπου το πρόβλημα – για ανθρώπους και ζώα – είναι έντονο. Ο Οργανισμός γενικά προτείνει 10 μέτρα για τον περιορισμό των αδέσποτων, μεταξύ των οποίων και την ευθανασία, που άλλωστε εφαρμόζεται στο ένα τρίτο των χωρών της ΕΕ, κατ’  εξοχήν εκείνων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα αδέσποτων. Ας σημειωθεί εδώ παρενθετικά ότι πουθενά σχεδόν στον δυτικό κόσμο η ευθανασία των ζώων δεν αντίκειται στην ευζωία / ευημερία τους, αντιθέτως λειτουργεί συμπληρωματικά.

Εδώ πρέπει να τεθεί ξεκάθαρα ο στόχος της νέας νομοθεσίας που προτείνουμε: κανένα αδέσποτο σκυλί σε πόλεις και χωριά. Είτε με δημόσιους είτε με ιδιωτικούς πόρους θα πρέπει να γίνουν καταφύγια σκύλων όπου θα μπορούν να φιλοξενηθούν για ένα συγκεκριμένο διάστημα τα συλλεχθέντα αδέσποτα, μέχρι να βρεθεί ο ιδιοκτήτης (αν υπάρχει) ή μέχρι να τα υιοθετήσει κάποιος ιδιώτης ή κάποια φιλοζωική οργάνωση. Αν αναγνωριστεί αυτή η προτεραιότητα που ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών αναφοράς μας, όλα μετά θα τα διαχειριστούμε με βάση τα μέσα που θα έχουμε στην διάθεσή μας.

Το πρόβλημα

Στην Ελλάδα σήμερα κυκλοφορούν στους δρόμους εκατομμύρια αδέσποτα. Φιλοζωικά σωματεία  προσδιορίζουν τον αριθμό σε τρία εκατομμύρια, άλλες εκτιμήσεις υπολογίζουν περίπου τα μισά, κάπου αναφέρονται 500.000 αδέσποτοι σκύλοι (http://www.esdaw.eu/stray-animals-by-country.html) αλλά δεν υπάρχει επίσημη εκτίμηση του αριθμού των αδέσποτων στη χώρα.

Τα αδέσποτα ζώα και ιδιαίτερα οι σκύλοι (εφόσον οι γάτες θεωρούνται πιο αυτόνομες στην εξεύρεση φαγητού και στέγης), νοιώθουν οικεία να ζουν δίπλα στον άνθρωπο, να τρέφονται από αυτόν και να αλληλεπιδρούν ποικιλοτρόπως. Η συμβίωση των ανθρώπων με τους “ελεύθερους” σκύλους είναι μια κατάσταση που ακόμα δεν έχει αντιμετωπισθεί με την δέουσα σοβαρότητα. Στη χώρα μας είναι ακόμη υπό συζήτηση τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της κατάστασης που στην Δυτική Ευρώπη ή στην Βόρεια Αμερική είναι απλώς αδιανόητη. Ας δούμε τα επιμέρους προβλήματα.

1. Επιθέσεις κατά ανθρώπων. Αν οι αριθμοί που έχουν επισήμως γίνει γνωστοί αναχθούν στον πληθυσμό της χώρας, έχουμε δεκάδες χιλιάδες τραυματισμούς από σκύλους κατά ανθρώπων σε σημείο που να χρειάζεται το θύμα τις πρώτες βοήθειες. Ακόμα και οι μισές επιθέσεις να προέρχονται από αδέσποτα, το νούμερο είναι τρομακτικό και οπωσδήποτε δεν περιλαμβάνει τα πολύ περισσότερα ελαφρά περιστατικά που ποτέ δεν καταγράφονται.
2. Απειλή κατά ανθρώπων. Ακόμη κι όταν ένα αδέσποτο δεν τραυματίζει έναν περαστικό, η συμπεριφορά του είτε μπορεί να προκαλέσει ατύχημα (π.χ. τροχαίο) είτε να πλήξει το αίσθημα ασφάλειας του ανθρώπου, ενήλικα (ιδίως ποδηλάτη, δικυκλιστή, μητέρας με παιδικό καρότσι…) ή μη. Ακόμη και η αποφυγή συγκεκριμένων οδών και πλατειών από τις προαναφερθείσες ομάδες συνιστά πρόβλημα περιοριστικό της ελεύθερης κίνησής τους στην πόλη. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως και η υπερβολική φοβία ακόμη του ανθρώπου πρέπει να γίνεται σεβαστή, εφόσον δεν έχουν – κι ούτε οφείλουν να έχουν – όλοι οι άνθρωποι την ίδια εξοικείωση με τα ζώα.
3. Υγιεινή, ευταξία, καθαριότητα της πόλης. Ο υφιστάμενος νόμος, προκειμένου να προστατέψει τις συνθήκες υγιεινής του αστικού περιβάλλοντος, ορίζει μια σειρά από κανόνες για τους κατόχους δεσποζόμενων ζώων. Κι όμως, ο ίδιος αυτός νόμος (Ν.4235/2014 σε συνέχεια του 4039/2012) δεν δείχνει να ενδιαφέρεται διόλου για τα πολλαπλάσια παρόμοια μα και για τα πρόσθετα προβλήματα που δημιουργούν εκατοντάδες αδέσποτα σε κάθε δήμο. Το απλούστερο όλων είναι αυτό της ηχορρύπανσης, ιδίως το βράδυ, από μεμονωμένα σκυλιά ή και αγέλες. Και βεβαίως οι οργανικές τους κενώσεις, η αναζήτηση τροφής στα απορρίμματα κ.α. αλλά και τα παράσιτα (τι είδους περιοδική παρασιτοκτονία μπορεί να γίνει σε ελεύθερο πληθυσμό;) και οι επικίνδυνες ζωοανθρωπονόσοι, από την συνηθισμένη λεϊσμανίαση μέχρι την σπάνια – αλλά όχι ανύπαρκτη – λύσσα.
4. Υποβάθμιση της ζωής των ζώων. Αν πράγματι δεχόμαστε την ευημερία των ζώων ως στόχο της σύγχρονης κοινωνίας, δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε αποδεκτή τη ζωή τους ως αδέσποτων εντός του αστικού ιστού. Ήδη ο ορισμός τους ως «ζώων συντροφιάς» δείχνει πως δεν είναι συμβατά με τις συνθήκες της αδέσποτης ζωής (τίνος συντροφιά είναι τα αδέσποτα σκυλιά;). Κι επειδή ο σκύλος δεν ανήκει στην πανίδα της πόλης – όπως συμβαίνει ας πούμε με τις γάτες, τα σπουργίτια κ.ά. ζώα ικανά να εξασφαλίσουν την τροφή τους – επόμενο είναι το προσδόκιμο επιβίωσης σε συνθήκες αδεσποτείας – συνεργούντων και των ατυχημάτων, των καβγάδων κτλ – να πέφτει στα 3 χρόνια. Ποια φιλοζωική αντίληψη μπορεί να συναινεί στην διαιώνιση και επέκταση αυτής της κατάστασης; Είναι χαρακτηριστική η στάση της μεγαλύτερης φιλοζωικής εταιρείας των ΗΠΑ, People for the Ethical Treatment of Animals (PETA), που έχει πάρει θέση για την ευθανασία των αδέσποτων, εφόσον τα καταφύγια δεν μπορούν να φιλοξενούν τους αριθμούς των αδέσποτων που συνεχώς αυξάνονται: «μια ένεση πεντοβαρβιτάλης είναι μια συμπονετική και αξιοπρεπής οδός για ένα ζώο να εγκαταλείψει τον κόσμο που δεν έχει καμιά θέση γιαυτό» (peta.org/about-peta/why-peta/euthanasia ). Η ίδια η ΡΕΤΑ κάνει ευθανασία σε ζώα – στις ΗΠΑ σε περίπου 2,7 εκατ. ζώα συντροφιάς γίνεται ευθανασία (https://www.dosomething.org/facts/11-facts-about-animal-homelessness, http://www.aspca.org/animal-homelessness/shelter-intake-and-surrender/pet-statistics).

Η ελληνική νομοθεσία

Ο νόμος για τα ζώα συντροφιάς της Ελλάδας είναι ένας νόμος που βασίζεται κυρίως στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, αν και παράγει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Όλες οι διατάξεις του είναι σύμφωνες με τις αρχές των δικαιωμάτων των ζώων, με την ευζωία την άνεση και τις ενδεδειγμένες συνθήκες υγιεινής, εκτός από μία βασική αρχή: Τα ζώα συντροφιάς στην Ευρώπη δεν έχουν το αυτοτελές δικαίωμα στη ζωή. Δηλαδή τα ζώα συντροφιάς ζουν επειδή γι αυτά είναι υπεύθυνος ένας άνθρωπος ή έστω ένας φιλοζωικός οργανισμός ή ίδρυμα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν εφαρμόζεται η αρχή των αδέσποτων ζώων, αυτό το περίφημο “Σύλληψη – Στείρωση – Απελευθέρωση” που ισχύει στην Ελλάδα. Προσοχή όμως, η αρχή του αυτοτελούς δικαιώματος στη ζωή ισχύει για όλα τα ζώα που αποτελούν την πανίδα μιας περιοχής, δηλαδή μπορούν να ζήσουν μόνα τους και αυτοτελή χωρίς να διαταράσσουν το φυσικό περιβάλλον που ανήκουν, το αστικό (σπουργίτια, μικρά θηλαστικά, κλπ) ή το περιαστικό (σκίουροι, αλεπούδες, διάφορα πουλιά κλπ). Τα ζώα συντροφιάς δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση την πανίδα καμιάς πόλης ή χωριού της Ελλάδος ή της Ευρώπης. Απεναντίας οι ανεξέλεγκτοι αριθμοί αδέσποτων διαταράσσουν σοβαρά την ισορροπία της πανίδας. Παράδειγμα εκατομμύρια γάτες στην Αυστραλία θεωρούνται επιβλαβές είδος και η εκεί κυβέρνηση έχει αποφασίσει ένα μαζικό πρόγραμμα περιορισμού του αριθμού τους.

Έτσι λοιπόν η θεμελιώδης διαφορά των ευρωπαϊκών νόμων με τους αντίστοιχους ελληνικούς βρίσκεται στο άρθρο 9 και κυρίως στις παραγράφους 10, 11 και 12 οι οποίες μας περιγράφουν τους τρόπους που οι Δήμοι μπορούν να απελευθερώνουν σκύλους στο αστικό περιβάλλον. Ενώ λοιπόν όλος ο νόμος είναι μια σχεδόν πιστή αντιγραφή των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, το άρθρο 9 έρχεται και βάζει το στοιχείο της απελευθέρωσης στο “φυσικό περιβάλλον” του σκύλου. Αυτή η διάταξη όχι μόνο είναι μοναδική στην Ευρώπη αλλά είναι και σε αντίθεση με το πνεύμα του ίδιου του Νόμου στο οποίο εμπεριέχεται. Να τι γράφει στο άρθρο 9 παράγραφος 10…” Για την επαναφορά στο φυσικό περιβάλλον των αδέσποτων ζώων συντροφιάς λαμβάνεται υπόψη η πυκνότητα του πληθυσμού των αδέσποτων ζώων στην περιοχή που επαναφέρονται. Την ευθύνη για την επίβλεψη και τη φροντίδα των επανεντασσόμενων αδέσποτων ζώων έχουν, από κοινού, οι Δήμοι, οι οποίοι μάλιστα δύνανται να δημιουργήσουν και σημεία παροχής τροφής και νερού για τα ζώα αυτά, καθώς και τα συνεργαζόμενα με αυτούς φιλοζωικά σωματεία και ενώσεις. Δεν απαγορεύεται η παροχή τροφής και νερού σε αδέσποτα ζώα συντροφιάς από φιλόζωους πολίτες, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι κανόνες καθαριότητας και υγιεινής.”… Λίγα άρθρα πιο πάνω διαβάζουμε στο άρθρο 5. προσθέτοντας και την τροποποίηση με τον 4235/2014 νόμο…. “Ειδικά ο ιδιοκτήτης σκύλου: α) μεριμνά για να γίνεται ο περίπατος σκύλων πάντα με συνοδό, β) οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην εξέρχεται ελεύθερα ο σκύλος του από το χώρο της ιδιοκτησίας του και εισέρχεται σε χώρους άλλων ιδιοκτησιών ή σε κοινόχρηστους χώρους, για την αποφυγή ατυχημάτων υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν. Η ίδια υποχρέωση ισχύει και για τον οποιονδήποτε συνοδό του ζώου, πέραν του ιδιοκτήτη του»…. Δηλαδή ο ίδιος ο νομοθέτης παραδέχεται πως είναι επικίνδυνο να κυκλοφορεί ένας σκύλος λυτός και χωρίς επίβλεψη,  διότι (όπως γράφει στο αντίστοιχο άρθρο) υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος και μάλιστα έχει θεσπίσει και διοικητικά πρόστιμα σε όσους αφήνουν τους σκύλους τους ανεξέλεγκτους μέσα στην πόλη. Σε άλλο άρθρο υπάρχει και πρόβλεψη προστίμου εάν ο ιδιοκτήτης δεν μαζέψει τις ακαθαρσίες του κατοικιδίου του από το δρόμο. Στον ίδιο νόμο λοιπόν ο ίδιος νομοθέτης παραδέχεται πώς οι σκύλοι είναι επικίνδυνοι εάν είναι ανεξέλεγκτοι στον αστικό ιστό και ταυτόχρονα προτείνει σαν μέσο διαχείρισης των αδέσποτων σκύλων τις μαζικές απελευθερώσεις αυτών μέσα στην πόλη.

Η ευρωπαϊκή πραγματικότητα

Αφού αντιγράφουμε τους Ευρωπαϊκούς νόμους, τουλάχιστον να το κάνουμε σωστά, με το αντίστοιχο αίσθημα ευθύνης για την πολιτική προστασία, χωρίς ψευτοζωοφιλικά αισθήματα που κυρίως δημιουργούν θέματα κοινωνικού αυτοματισμού. Όλη η φιλοσοφία του νόμου με τις υποχρεώσεις των ιδιοκτητών και την υποχρεωτική καταγραφή των αδέσποτων είναι απαραίτητη για την διαχείρισή τους. Όμως καλώς ή κακώς με διάφορους τρόπους σε όλες τις χώρες δημιουργούνται αδέσποτα ζώα και οι ευρωπαϊκές πρακτικές μάς δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις:

1. Σύλληψη του αδέσποτου.
2. Προσπάθεια εντοπισμού του ιδιοκτήτη. Εάν αυτό είναι αδύνατο ή αν ο ίδιος δεν το θέλει…
3. Προσπάθεια υιοθεσίας από κάποιον ανάδοχο. Εάν δε βρεθεί…
4. Προσπάθεια παραχώρησής του σε αδειοδοτημένο κυνοκομείο για μακροχρόνια περίθαλψη. Εάν δεν υπάρχουν θέσεις…
5. Ευθανασία.

Μια μεγάλη έκθεση για την διαχείριση των αδέσποτων στην Ευρώπη από τις WSPA και RSPCA αναφέρει στην παράγραφο   3.3.1.ΙΙΙ. τις μεθόδους διαχείρισης των αδέσποτων σκύλων ανά χώρα, παρουσιάζεται η ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα της Ελληνικής προσέγγισης αλλά και η αναποτελεσματικότητα αυτής, που όλοι μας λίγο ή πολύ ζούμε. Στο 66% των χωρών που εφαρμόζουν την σύλληψη κάθε αδέσποτου προφανώς βρίσκονται οι χώρες που έχουν και τον μεγαλύτερο δείκτη φιλοζωίας στην Ευρώπη.     ”  3.3.1.ΙΙΙ. Μέθοδοι διαχείρισης αδέσποτων σκύλων. Οι σκύλοι πυροβολούνται σε πέντε χώρες (16%) Αλβανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Μολδαβία, Ουκρανία, από μισθωμένους εργολάβους . Η μέθοδος δεν μειώνει τον αριθμό των αδέσποτων σκύλων απεναντίας σε όλες τις χώρες που εφαρμόζεται οι αριθμοί των αδέσποτων αυξάνονται ή παραμένουν σταθεροί. Μία χώρα αποκλειστικά εφαρμόζει την πρακτική σύλληψη-στείρωση-απελευθέρωση των σκύλων (Ελλάδα). Αυτή η προσέγγιση αναφέρεται σαν προβληματική διότι φαίνεται να παροτρύνει τους ιδιοκτήτες σκύλων να “πετάνε” τα σκυλιά τους σε περιοχές που “γνωρίζουν πως αυτά θα έχουν φροντίδα.”  Εξι χώρες (20%) (Βοσνία, Βουλγαρία, Ιταλία, Μάλτα, Σερβία, Ισπανία) εφαρμόζουν την αρχή σύλληψη-στείρωση-απελευθέρωση των σκύλων σε περιορισμένες τοποθεσίες  αν και οι λόγοι γι΄ αυτό είναι ασαφείς, όπως και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά την υιοθέτηση αυτής της προσέγγισης. Σε είκοσι χώρες (66%) η βασική αρχή διαχείρισης των αδέσποτων είναι η σύλληψη των σκύλων που δεν βρίσκονται κάτω από ανθρώπινη εποπτεία εκείνη τη στιγμή. Οι περίοδοι κράτησης για τα σκυλιά που έχουν συλληφθεί ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό από χώρα σε χώρα. Ο μέσος όρος των ημερών που παραμένουν σε περιορισμό έχει  εύρος από 3 – 60 ημέρες. Αυτή η προσέγγιση απαιτεί κάποιας μορφής βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο χώρο στέγασης. Σε κάθε περίπτωση, πολλά καταφύγια ζώων λειτουργούν στις χώρες αυτές. Παρ ‘όλα αυτά οι χώρες που εφαρμόζουν την πολιτική της σύλληψης αδέσποτων σκύλων  διαφέρουν μεταξύ τους στα πρωτόκολλα που εφαρμόζουν όσο αφορά την ευθανασία.”(WSPA_RSPCA International stray control practices in Europe 2006_2007.pdf)

H πρότασή μας Αλλαγή του νόμου, ειδικά του αντιφατικού, αναποτελεσματικού και ανεφάρμοστου άρθρου 9, με στόχο να καταργηθεί η πρωτοφανής για ευρωπαϊκή χώρα (και τραγική ως προς τα αποτελέσματα που βιώνουμε) τακτική «σύλληψη-στείρωση-απελευθέρωση». Να δοθεί η δυνατότητα δημιουργίας καταφυγίων δημοτικών, σε συνεργασία με σύννομα φιλοζωικά σωματεία, όπου θα ζουν ΟΛΑ τα αδέσποτα για κάποιο χρονικό διάστημα που θα προσδιοριστεί (σε συνάρτηση με τους διατιθέμενους πόρους), μέχρι να βρεθεί ανάδοχος κι εφόσον η υποδομή αντέχει. Η ευρωπαϊκή πρακτική – π.χ. της Βρετανίας –  μπορεί να αποτελέσει έναν οδηγό για την διαχείριση της όλης κατάστασης. Ευκταία θα ήταν και η αλλαγή των άρθρων 20-21 με προσαρμογή των ποινικών και διοικητικών κυρώσεων και των προστίμων στα πλαίσια της λογικής και της πραγματικότητας, αφού σήμερα πολλές παραβιάσεις της νομοθεσίας είναι ο σχεδόν απαράβατος κανόνας για κάθε εμπλεκόμενο. Είναι επίσης απαράδεκτο οι ποινές για κακοποίηση ζώων να είναι βαρύτερες από εκείνες κατά ανθρώπων, όπως και η προνομιακή για τις πρώτες περιπτώσεις μεταχείριση από πλευράς Δικαιοσύνης (αυτεπάγγελτη δίωξη, μήνυση χωρίς παράβολο…) Ζούμε τα τελευταία χρόνια την ιδιότυπη δικτατορία που επέβαλε στην ελληνική κοινωνία μια ομάδα πίεσης (lobby) με ακραίες «φιλοζωικές» απόψεις, ενάντια τόσο στο αξιακό σύστημα της χώρας μας όσο και σε κείνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η πολιτεία δια των αρμοδίων οργάνων της πρέπει να ανατάξει την βλάβη πριν φτάσουμε σε καταστάσεις ανεπιθύμητες, τύπου Ρουμανίας.

Καλοδημίδης Πάρης, Καραΐσκος Κώστας

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ Παράταξη Πολιτών για τον Δήμο Κομοτηνής